Wat voor ouder ben je?
Onder de titel ‘Gewoon een beetje aanrommelen’ publiceerde De Volkskrant onlangs (07.09.2024):
Curlingouder, sneeuwploegouder of helikopterouder? De hedendaagse ouders zouden overbeschermend zijn: ‘de psychologische zijwieltjes moeten er op een gegeven moment vanaf’.
De manier van opvoeden is in de loop der tijd veranderd, zo is te lezen. Als ouder spenderen we meer tijd met ons kind, straffen minder en tonen meer warmte en betrokkenheid dan 50 jaar geleden. Aan het woord is onwikkelingspsycholoog Stijn Van Petegem. Het onderzoek naar de invulling van het ouderschap is nog gaande. Tóch bestaat dat beeld van de bemoeizuchtige ouder; mogelijk heeft dit te maken met de maatschappelijke druk die er bestaat om een goede ouder te zijn.
Hedendaagse ouders twijfelen meer of het zij goed doen, meer dan eind jaren ‘90. Waar komt deze verandering vandaan? Er is toch juist meer betrokkenheid en meer kennis?
Ouders hebben het gevoel het perfect te moeten doen, zo is te lezen en deze maatschappelijke druk geeft meer kans op overbescherming.
De technologische ontwikkelingen (Magister, smartphones) dragen ook hieraan bij.
Bekend is dat de eigen angst van ouders makkelijk overdraagbaar is op kinderen, aldus Loes Keijsers, hoogleraar pedagogiek.
Het effect van een overbeschermende ouder op het kind is dat het minder zelfvertrouwen ontwikkelt. Door hulp te geven op momenten dat een kind zelf hoort te ‘worstelen’, geef je impliciet de boodschap: ‘jij kan dit niet zelf, zonder mij ben je niets’.
Hoe moet het dan wel?
Uit een studie onder 159 Nederlandse gezinnen blijkt dat het ondersteunen van de autonomie van je kind, bijdraagt aan het welbevinden van je kind.
M.a.w.: jongeren moeten de gelegenheid hebben om zelfstandig aan te rommelen en fouten te maken: kleine beetjes stress zorgen ervoor dat je later in het leven de grotere uitdagingen het hoofd kunt bieden. En wij als ouders, hebben dit te verduren.
Mooi samengevat in: de psychologische zijwieltjes moeten eraf. En als ouder dien je je eigen stress te leren tolereren.
Dat betekent niet dat je je kind aan zijn lot moet overlaten, dat is het andere uiterste. Maar wel: help je kind zelf een oplossing te zoeken en laat de regie bij het kind:
Door vragen als bv: hoe ziet je week eruit? Zie je ergen tegenop? Heb je mijn hulp ergens bij nodig?